Μια φορά κι έναν καιρό σε μια υπερήφανη χώρα που την έλεγαν πατρίδα ήταν ένας μεγάλος βασιλιάς που τον προσκυνούσαν όλοι και αυτός καβάλα στο λευκό άλογό του κυβερνούσε την πατρίδα μέχρι που μια μάγισσα που την έλεγαν δημοκρατία ήρθε να του πάρει το στέμμα και ολόκληρο το βασίλειό του. Έφυγε λοιπόν ο βασιλιάς κυνηγημένος για άλλη πατρίδα και η στεναχώρια του ήταν μεγάλη γιατί αυτή η μάγισσα που την έλεγαν δημοκρατία του τα πήρε όλα. Αυτός ο βασιλιάς ζούσε σε ένα όμορφο μεγάλο παλάτι στο Τατόι με πολλούς υπηρέτες και παρατρεχάμενους. ‘Οταν έφυγε τον ξέχασαν όλοι. Κι όμως αυτός ο βασιλιάς είχε κι άλλους γαλαζοαίματους συγγενείς που ήταν κι αυτοί βασιλιάδες. Πέρασαν τα χρόνια και αφού έφυγε μακριά από το βασίλειό του σιγά σιγά καταστράφηκαν όλα. Ερήμωσε το παλάτι, χάθηκαν οι υπηρέτες, οι παρατρεχάμενοι και όλος αυτός ο πλούτος της δόξας του. Όπως όλοι οι άνθρωποι ξαφνικά ο βασιλιάς πέθανε και όλοι εμείς τρέχουμε να προλάβουμε να τον προσκυνήσουμε ακόμα και τώρα. Στην υπερήφανη και μεγάλη πατρίδα μας πεθαίνουμε κάθε μέρα, στους δρόμους από ναρκωτικά, στα σπίτια μας από πείνα, στο μυαλό μας από αδικίες και στην ψυχή μας από αγανάκτηση. Πονάει τόσο πολύ όλη αυτή η κατάσταση τη στιγμή που βλέπουμε ότι σε τρεις μέρες το παλάτι, η χλιδή, το χρήμα, οι υπηρέτες και όλη αυτή η πολυτέλεια επέστρεψαν εν ριπή οφθαλμού. Ακόμα περιμένουν οι σεισμόπληκτοι, οι καμένοι, οι πνιγμένοι, οι άνεργοι, οι άρρωστοι στα νοσοκομεία και πολλές άλλες κατηγορίες συνανθρώπων μας που αργοπεθαίνουν αλλά πληρώνουν ακόμα χαράτσια για τον καλό βασιλιά. Από το 1973 που έφυγε ο βασιλιάς εως σήμερα έχουν περάσει 50 χρόνια και δυστυχώς ο βασιλιάς πέθανε. Όλα αυτά τα χρόνια πεθαίνουν κάθε μέρα πολλοί άνθρωποι που δεν ακούμε και δεν μαθαίνουμε τίποτα γι ‘ αυτούς. Αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να γίνουμε όλοι βασιλιάδες για να δείξουν και για μας ενδιαφέρον ή μήπως όλοι οι γίγαντες του κόσμου είναι συγγενείς;
Γέμισε ο κόσμος βασιλιάδες που τρώνε και πίνουνε εις υγείαν των κορόιδων.
Στην υγειά μας!
Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα… Γ. Ρεθυμνιωτάκης
