Ο πιο δυνατός σπαραγμός που ακούστηκε μετά την τραγωδία στα Τέμπη ήταν η κραυγή της μάνας έξω από το νοσοκομείο της Λάρισας για την κόρη της (“που είναι το κορίτσι μου;”) φώναζε σπαράζοντας. Πριν από πολλά χρόνια κάναμε μάθημα στο σχολείο για την ψυχή της μάνας. Είμαι 67 ετών και το θυμάμαι ακόμα γιατί ήταν λόγια ψυχής σαν τα λόγια της μάνας που ακούστηκαν στη Λάρισα. Ακούγονται ακόμα πιο δυνατά, πιο αληθινά και πιο βροντερά από όλες αυτές τις φωνές που το κλάμα τους είναι μόνο από συγκίνηση για το περιστατικό και όχι εσωτερικός σπαραγμός όπως της μάνας. Για μεγάλο χρονικό διάστημα όλα τα ΜΜΕ θα ασχολούνται με το θέμα γιατί πουλάει. Ακούμε και βλέπουμε πολιτικούς να τρέχουν για να παρηγορήσουν τις οικογένειες των θυμάτων, βλέπουμε αρχηγούς κρατών να ενδιαφέρονται και να τοποθετούνται με κάθε τρόπο, από την άλλη παραιτήσεις λες και έτσι λύνονται τα προβλήματα. Πόσες μανάδες κλάψανε; Πόσα παιδιά δεν πρόλαβαν να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα; Δυστυχώς αυτά τα σιωπηρά κλάματα των ανθρώπων που έφυγαν αλλά και αυτών που έμειναν και σπαράζουν θα κυνηγάνε τις συνειδήσεις των υπευθύνων για τις υπαιτιότητες που δεν βαρύνουν μόνο ένα σταθμάρχη. Το καμπανάκι χτυπάει προς κάθε κατεύθυνση όμως το ακούν ορισμένοι γιατί μετά από κάθε φαγοπότι όπως NOVARTIS, SIEMENS κλπ ο ένας ρίχνει τα βάρη στον άλλον από καλοσύνη και συμπαράσταση όπως φαίνεται.
Γ. ΡΕΘΥΜΝΙΩΤΑΚΗΣ
