Οι φωτιές που έκαιγαν μέχρι χθες έσβησαν, όπως και τα προηγούμενα χρόνια. Οι μεγάλες φωτιές έκαιγαν ανεξέλεγκτα τα καλύτερα τοπία της χώρας μας. Καίγονται κάθε καλοκαίρι, τα “φιλέτα” όπως λέμε, καταστρέφοντας ολοσχερώς μεγάλες δασικές εκτάσεις, περιουσίες και κόπους μιας ζωής για ορισμένους που εκτός από την κατοικία τους, μπορεί να μην είχαν τίποτε άλλο στον κόσμο. Είδα ανθρώπους να κλαίνε στα δελτία ειδήσεων, είδα άλλους να προσπαθούν να σώσουν το σπίτι του γείτονα, αφού είχε καεί το δικό τους, είδα εθελοντές και πυροσβέστες να προσπαθούν εκτός από τους ανθρώπους να σώσουν και τα ζώα.
Είδα τόσα πολλά και αγανάκτησα γιατί βλέπω το ίδιο έργο κατ’ επανάληψη πολλά χρόνια, με τους πλημμυροπαθείς, με τους σεισμόπληκτους και τώρα με τους πυρόπληκτους. Οι φωτιές που βλέπαμε μέχρι χθες έσβησαν Οι εσωτερικές φωτιές που καίνε μέσα μας και δεν τις βλέπουμε πως θα σβήσουν άραγε; Κανένας δεν τιμωρήθηκε, κανένας δεν αποζημιώθηκε και κανένας δεν αντέδρασε. Βλέπουμε όμως όλοι ότι αντέδρασε η φύση και η τιμωρία που έρχεται είναι σκληρή. Θα τιμωρηθούμε όλοι, με κλιματικές αλλαγές, με σοβαρά προβλήματα υγείας, με έλλειψη αγαθών και πολλά άλλα που θα βρούμε μπροστά μας. Έρχονται δύσκολα χρόνια και οι αναμνήσεις του παρελθόντος είναι πιο όμορφες από τις ελπίδες του μέλλοντος. Υπάρχει άραγε τρόπος να το αλλάξουμε όλο αυτό;
Γ. Ρεθυμνιωτάκης
