Πειραιώς και Χαμοστέρνας, λίγο πριν από την περιοχή του Ταύρου, το νερό λίμνιαζε στον δρόμο και τα αυτοκίνητα που περνούσαν με ταχύτητα έμεναν στα νερά με εγκλωβισμένους τους άτυχους οδηγούς τους. Εγώ και ο Παναγιωτάκης ο «γίγαντας», είμαστε οι «επί τόπου σωτήρες» όσων περιστατικών έπεφταν στην αντίληψη μας. Οι περισσότεροι οδηγοί που πλησιάζαμε μας έλεγαν ότι μας έστειλε ο Θεός και με μεγάλη χαρά τις περισσότερες φορές μας έδιναν κάτι παραπάνω από ότι τους ζητούσαμε από ικανοποίηση που δεν έμενε το αυτοκίνητο τους στο δρόμο. Όσο για τα εργαλεία μας, πολύ όρεξη, ένα α-ντισκουριακό σπρέι, οι νάιλον σακούλες για τη βροχή και η ιδέα του νέου μας επαγγέλματος. Ρίχναμε το σπρέι στον πολλαπλασιαστή, στα μπουζιά και στο τρισιμπιτέρ και το κάθε αυτοκίνητο ήταν έτοιμο πάλι να πάει στον προορισμό του. Κάποιες φορές βέβαια ταλαιπωρηθήκαμε περισσότερο, αλλά στο τέλος πάντα τα καταφέρναμε!!! Είχε μεσημεριάσει όταν αποφασίσαμε να σταματήσουμε, μούσκεμα βέβαια με τις τσέπες γεμάτες όμως και πολύ ενθουσιασμό. Στο μυαλό μου τώρα ήταν η Άννα και η Ελπίδα, που είχα αφήσει και με περίμεναν στο ξενοδοχείο. Τα όνειρα πρέπει να τα σκέφτεσαι και να τα κυνηγάς, διαφορετικά σε ξεχνάνε και μένα σκοπός μου ήταν να διατηρήσω το όνειρο. Γνωρίζοντας πλέον ότι τον πρώτο καιρό ο έρωτας επιβιώνει και νηστικός, άρχισα να αισθάνομαι και να καταλαβαίνω ότι αφού πέρασε ο καιρός θέλει να φάει γιατί αλλιώς δεν αντέχει πολύ, πεθαίνει γρήγορα και με την πρώτη ευκαιρία φεύγει. Γεμάτος χαρά και δώρα, που είχα αγοράσει με το μεροκάματο για την αγάπη της Άννας, έφτασα στο ξενοδοχείο και σιγά σιγά ανέβηκα τις σκάλες …
συνεχίζεται …
